صدای آمریکا : کريستين ساينس مانيتور زير عنوان "تغيير رژيم در سوريه و ايران فقط در صورتی رخ می دهد که مردم نظير ليبی متحد شوند" مقاله رامين جهانبگلو يکی از ناراضيان سرشناس ايرانی و استاد دانشگاه تورنتوی کانادا را چاپ کرده است که می نويسد هنگامی که نسل های آينده به گذشته نگاه کنند سال ۲۰۱۱ را سالی می بينند که شاهد به پايان رسيدن دوران ديکتاتورها در خاورميانه و مغرب بوده است. اکنون بنظر می رسد معمر قذافی ليبی نيز در جريان يک قيام مردمی به مستبدان مردود در خاورميانه می پيوندد. ۹ ماه پس از آنکه زين العابدين بن علی رئيس جمهوری تونس در پی ۲۳ سال حکومت استبدادی از مقام خود خلع شد، و حسنی مبارک رئيس جمهوری مصر در پی چند هفته تظاهرات اعتراضی در ميدان تحرير از صحنه قدرت کنارفت، قذافی نيزپس از ۴۲ سال ديکتاتوری عملا در مراحل پايانی حکمرانی است.
تاکنون رژيم های ديکتاتوری باقيمانده در منطقه، از جمله ايران و سوريه، سعی کرده اند درمقابل سناريوئی نظيرمصر خود را سرپا نگاه دارند. آنها به استفاده از خشونتی شديد عليه مخالفانشان ادامه می دهند، و معتقدند تا وقتی که قادرند مردم را ارعاب کنند، می توانند در قدرت باقی بمانند.
آقای قذافی، آقای مبارک، آقای بن علی، بشارالاسد سوريه، ونظايرآنان، مدت های مديد در حاليکه گلوی مردم را می فشردند، رهبران محبوب مردم نيز جلوه داده می شدند.آنان همگی در در دو ويژگی سهيم و شريک بودند: استفاده از خشونت شديد عليه ناراضيان و معترضين، و وعده های عمل نشده. اما اگر از تاريخ فقط يک درس بگيريم، بخصوص در اين اواخر، درمی يابيم که استفاده از خشونت و سبعيت يک مستبد عليه مردم حدی دارد. دست آخر، يک ديکتاتور نمی تواند انبوهی بی شمار از مردم را به زندان بياندازد، اعدام کند و به تبعيد بفرستد،در حاليکه ازوفاداری نيز سخن می گويد.
اکنون که چالش عليه رژيم قذافی به مراحل پايانی خود می رسد و قيامی توام با خشونت يک ديکتاتور ديرين را وادار به خروج از صحنه می کند، ديکتاتور های ديگر در منطقه مسلما به ارزيابی خطراتی می پردازند که آنان را تهديد می کند و سعی خواهند کرد استراتژی هائی را بکار گيرند که آسيب پذيری هایشان را در مقابل سناريوئی مشابه کم کند.
آرزوهای خوب به کنار، آنچه مسلم است اينکه رژيم های سوريه و ايران، گرچه مشروعيت های اخلاقی و سياسی شان را از دست داده اند تلاش های خود را برای درهم شکستن فعالان مدنی دوبرابر خواهند کرد تا به سرنوشتی نظير مصر، و حالا ليبی ، دچار نشوند.
ارتقای دمکراسی از خارج تا زمانی که مردم مايل نباشند با قبول خطرات و به قيمت جان خود به يکديگر بپيوندند عملی و موثر نخواهد بود.
تاکنون رژيم های ديکتاتوری باقيمانده در منطقه، از جمله ايران و سوريه، سعی کرده اند درمقابل سناريوئی نظيرمصر خود را سرپا نگاه دارند. آنها به استفاده از خشونتی شديد عليه مخالفانشان ادامه می دهند، و معتقدند تا وقتی که قادرند مردم را ارعاب کنند، می توانند در قدرت باقی بمانند.
آقای قذافی، آقای مبارک، آقای بن علی، بشارالاسد سوريه، ونظايرآنان، مدت های مديد در حاليکه گلوی مردم را می فشردند، رهبران محبوب مردم نيز جلوه داده می شدند.آنان همگی در در دو ويژگی سهيم و شريک بودند: استفاده از خشونت شديد عليه ناراضيان و معترضين، و وعده های عمل نشده. اما اگر از تاريخ فقط يک درس بگيريم، بخصوص در اين اواخر، درمی يابيم که استفاده از خشونت و سبعيت يک مستبد عليه مردم حدی دارد. دست آخر، يک ديکتاتور نمی تواند انبوهی بی شمار از مردم را به زندان بياندازد، اعدام کند و به تبعيد بفرستد،در حاليکه ازوفاداری نيز سخن می گويد.
اکنون که چالش عليه رژيم قذافی به مراحل پايانی خود می رسد و قيامی توام با خشونت يک ديکتاتور ديرين را وادار به خروج از صحنه می کند، ديکتاتور های ديگر در منطقه مسلما به ارزيابی خطراتی می پردازند که آنان را تهديد می کند و سعی خواهند کرد استراتژی هائی را بکار گيرند که آسيب پذيری هایشان را در مقابل سناريوئی مشابه کم کند.
آرزوهای خوب به کنار، آنچه مسلم است اينکه رژيم های سوريه و ايران، گرچه مشروعيت های اخلاقی و سياسی شان را از دست داده اند تلاش های خود را برای درهم شکستن فعالان مدنی دوبرابر خواهند کرد تا به سرنوشتی نظير مصر، و حالا ليبی ، دچار نشوند.
ارتقای دمکراسی از خارج تا زمانی که مردم مايل نباشند با قبول خطرات و به قيمت جان خود به يکديگر بپيوندند عملی و موثر نخواهد بود.
